Hier zijn we weer!

Ondertussen zijn we alweer drie weken verderen voel ik mij hier meer en meer thuis. Op Ubomi zijn we ondertussen ook helemaal mee met de dagelijkse routine. Toch proberen we ook onze eigen draai te vinden doorheen de planning. Het inwerken duurde ongeveer een week aangezien het schema er elke week zo goed als hetzelfde uitziet. We komen elke dag aan tegen 8u30 en volgen we mee het ochtend gebed. Nadien krijgen de kindjes en de medewerkers pap. Na de pap trekken we onze dansschoenen aan. Ookal zijn het elke dag dezelfde liedjes, ik zie dat de kindjes hier elke keer van genieten. Na het dansen is het tijd voor een lesje, wat ook vooraf gaat aan veel gezang. De lesjes gaan steeds over interessante dingen en ook wij leren hier bij! Zo hebben we al geleerd over de Big Five, de vlag van Zuid Afrika en volgende week is het thema ‘water”. Na het korte lesje is het tijd voor te puzzelen. Bijna elke dag maken ze dezelfde puzzels. Na het puzzelen is het speeltijd, dan ;aken ze nog een tekening en doen ze een middagdutje. Volgens mij hebben kinderen zeker nood aan een vaste routine, maar ik denk dat ze dit hier soms te strikt nemen. Wij proberen hier en daar een activiteit in elkaar te steken, maar het is niet gemakkelijk. De kinderen verstaan ons niet en de leeftijden liggen erg veel uit elkaar. Aangezien het thema van volgende week water is hebben Sarah, jasmien en ik een verhaaltje geschreven over een visje in de zee en gaan we een soort van poppenkast doen voor de kindjes. Voor ik naar hier vertrok had ik het idee dat we een verschil konden maken met onze aanwezigheid en vernieuwende ideeen. Ik begin meer en meer te beseffen dat dit erg moeilijk zal zijn in zes weken tijd. Toch merk ik dat de kinderen enorm genieten van onze aanwezigheid.

De weken vliegen voorbij. In het weekend willen we zoveel mogelijk gedaan hebben waardoor ik in de week vaak vroeg mijn bed in kruip. Het eerste weekend zijn we naar Jeffreys bay geweest.daar sliepen we in een super gezellig hostel. het eerste weekend hebben we vooral op het strand gelegen, lekker gegeten en gedronken en rugby gekeken. Jammer genoeg hebben we de finale net niet gehaald. Hieronder een foto’tje van ons op het strand in Jeffreys.

Het tweede weekend was dan wel super druk. Zaterdag zijn we op safari geweest. ’s Morgens werden we opgehaald door onze persoonlijke rangers Christo. Eerst gingen we naar Addo waar we vooral op zoek waren naar olifanten. Door dat park reden we nog met een gesloten auto. We hebben super veel olifanten gezien van heel dichtbij. In de namiddag zijn we naar Schotia geweest. Daar zaten we in een open jeep en hebben we giraffen, neushoorns, olifanten, buffels, everzwijnen, leeuwen, zebra’s, krokodillen en nog vanalles hebben gezien 😉 Het gaf zo een onrealistisch gevoel. Weten dat we tussen gevaarlijke dieren rijden zonder dat ze ons aanvallen. Een keer kwam een olifant wel heel dichtbij en moest de ranger op de motorkap kloppen om hem weg te jagen. Spannend momentje! terwijl de anderen niet snel genoeg hun camera konden nemen, sprong ik bijna onder de zetel. Zondag zijn we naar ladyslipper geweest. een berg van 565 m, waar we naar boven zijn gewandeld en op de top hebben gepicknicked. ’s Avonds zijn we meegegaan met de gastouders naar de kerk van de schoonzoon. Hij zingt en speelt gitaar. Erg leuk om te zien hoe anders de wekelijkse diensten hier zijn.

De voorbije week hebben we meer kennisgemaakt met de leefomgeving van de locale inwoners van townships. Op woensdag hebben we een township bezocht. Ik vind het erg moeilijk om hierover te schrijven. Ik kan niet de juiste woorden vinden om te beschrijven wat er door me heen ging. Samen met Peter (coordinator van de vrijwilligers van Amava) gingen we op bezoek bij een vrouw die samen woont met haar moeder en haar dochter. Peter vroeg of we even binnen mochten kijken en even konden praten. De vrouwen waren erg warm en vonden dit totaal geen problem. Wanneer Peter vroeg hoe het echt met de vrouw ging en ze begon te vertellen dat het eigenlijk echt heel slecht ging. Ze heeft leukemie en zal dus niet lang meer leven. Dit kwam heel hard aan bij mij. Haar dochter kwam ook binnen op dat moment en ze lachte zo vrolijk. Ik voelde mij zo machteloos. We hadden ook kleren en schoenen bij ons die we mochten uitdelen. Aangezien we niet voor iedereen kleren hadden, had Peter een jongen die voorbij liep de opdracht gegeven om discreet zijn vrienden bij elkaar te roepen. De jongen had deze taak erg serieus genomen en had een twintigtal kinderen bij elkaar gehaald. De kinderen waren zo blij en dankbaar dat ze iets kregen. Ook voordat ze wisten dat ze iets gingen krijgn, zagen ze er zo vrolijk uit. Ze waren allemaal liedjes aan het zingen en handjeklap spelletjes aan het doen. We vroegen of we mochten meedoen en dat was zo leuk. We stonden samen te dansen en zingen. Soms vraag ik me af of de kinderen beseffen in wat voor een situatie ze zitten. Als ik ze zag spelen, zag ik een lach op iedereen van hun gezicht. Langs de andere kant is dit misschiem heel naief van mij o; dat te denken. Aangezien sommige wel een tv hebben en dan ook dagelijks te zien krijgen hoe het anders kan. Of ook nu terwijl ikaan het schrijven ben, is het buiten enorm hard aan het regenen, maar ik zit wel warm binne. De kinderen zitten ook binnen, maar hun huis staat waarschijnlijk helemaal onder water. Dus hoe kunnen ze dan niet beseffen dat het anders kan? Zoals ik al zei ik kan de juiste woorden niet vinden.

Na dit onderwerp is het moeilijk om terug te vertellen over het afgelopen weekend. Toch is het de realiteit dus schrijf ik verder. Op de planning stond de baviaanskloof, maar dit is wel wat in het honderd gelopen. We hadden een auto gehuurd en ook twee slaapplaatsen vastgelegd. De eerste stop was voor de gate zodat we zaterdag optijd konden vertrekken. We sliepen in een super gezellige chalet. Zaterdag kwamen we aan aan de gate en bleek dat we niet door mochten. Het had te veel geregend, het water stond te hoog en onze auto was te laag en “jullie hebben een platte band” zei de man. We hadden dit niet gevoeld en stonden er dan ook vrij belachelijk bij 😀 Gelukkig kon de man ons helpen. We vroegen of we een wandeling konden doen in de baviaanskloof, maar er waren buffels ontsnapt dus het was te gevaarlijk. We moisten dan ook nog wachten op die van de huurauto’s omdat we toch een nieuwe wagen kregen. Dus we konden wel van een ongeluksweekend spreken. We zijn dan maar richting huis gekeerd. onderweg zijn we nog naar de cinema geweest. Zondag zijn we eerst naar een centrum voor zieke pinguings geweest. daar hebben we ook een penguin gewassen zien worden 😉 Daarna hebben we nog een safari gedaan met onze eige auto. Daar hebben we een super schattig babyneushoorntje gezien en ook jachtluipaarden vlak naast onze auto!

Ik kan dus wel zeggen dat het drukke weken zijn. Daarom wat vertraging op de blog en een extreme lange tekst in een keer, mijn excuses daarvoor 😉

 

Veel liefs,

Ilona